Als enige meisje en jongste van vier heb ik thuis nooit het gevoel gehad dat ik moest opboksen tegen mijn drie grote broers. In tegenstelling tot wat velen misschien hebben gedacht, stonden we steeds voor elkaar klaar. Dat was ons van jongs af aan op het hart gedrukt. Door ons mama.

Op school kreeg ik helaas wél het gevoel dat ik tegen veel moest opboksen. Leerkrachten vergeleken mij voortdurend met mijn broers. Ik was in hun ogen te druk, te onrustig, lang niet zo braaf, kortom heel anders dan mijn drie oudere broers. Ik had bijgevolg geen al te goede relatie met school en bovendien had ik veel last met lezen, schrijven en leren leren. Ik raakte gedemotiveerd. 

De zoveelste aanvaring met mijn leerkrachten in het middelbaar, deed het CLB besluiten om mij te testen op dyslexie. Dyslexie was op dat moment nog niet zo gekend en ik ervaarde dat men dit als een soort excuus zag voor leerlingen die het zich gemakkelijk wilden maken. Het ging met mijn motivatie van kwaad naar erger. Ik bleef meningsverschillen hebben met mijn leerkrachten en voelde mij keer op keer onrechtvaardig behandeld. Ik liet school helemaal links liggen en mijn aandacht ging alleen nog uit naar mijn eerste vriendje. Wie tegen mijn vriendje was, was tegen mij… De gevolgen bleven niet uit. Mijn derde middelbaar moest ik overdoen. En omdat het in het vierde middelbaar ook al niet veel beter ging, adviseerde men mij om van school te veranderen. 

Mijn moeder drukte mij met de nodige stelligheid op het hart: ‘Het is jouw leven. Jij hebt de keuze.’ En tegelijk liet ze mij inzien dat het er niet om ging dat ik mijn mening over dingen en gebeurtenissen moest laten varen, wel dat ik niet altijd meteen het gevecht moest aangaan als ik mij onrechtvaardig behandeld voelde. Al zeker niet met leerkrachten die je aan het einde van de rit nog moeten beoordelen…

Dit was voor mij een belangrijk moment, een kantelpunt. 

Ik dacht dat mijn moeder, ook al was onze band op dat moment niet goed, altijd in mij zou blijven geloven en toch… op dat moment besloop mij de angst dat dat wel eens zou kunnen veranderen. En toegegeven, er waren al niet zo heel veel mensen meer die in mij geloofden.

In de nieuwe school werd ik geen hoogvlieger, maar wel met rust gelaten. ‘Ik doe wat van mij verwacht wordt, hou me koest, enkel zo zal ik ooit van school afgeraken’, was mijn mantra. Klinkt misschien vandaag wat dramatisch, maar het hielp mij. De nieuwe school, het Atheneum in Mortsel, bood mij overigens ook redding op andere vlakken. Ik leerde omgaan met verschillende culturen, visies en gedachtegangen waardoor ik milder naar de wereld ging kijken. Ik leerde andere mensen hun perceptie te respecteren, zonder de mijne er volledig aan te moeten aanpassen. Het was best nog wel een turbulente tijd met nog heel wat spanning thuis. 

Een nieuw hoofdstuk kon voor mij beginnen: hogere studies aanvatten.

Toegepaste psychologie studeren aan de Thomas More Hogeschool was voor mij een verademing en tegelijk ook een enorme uitdaging. De vrijheid om zelf te kunnen kiezen hoe ik de eindlijn zou halen, gaf mij vleugels. Naarmate het afstuderen naderde, bekroop mij evenwel een ongekende bezorgdheid. Als ik ga werken in een groot bedrijf, zal dat voor mij niet even benauwend zijn als het schoolsysteem waar ik nu bijna vanaf ben? Zal ik niet van het ene verstikkende systeem in het andere terechtkomen?

Toen ik die gedachte met mijn moeder deelde, kwam zij met het voorstel om na mijn studies als zelfstandige te starten. Wat voor mij eerst een gek idee leek, werd in 2016 waarheid. Ik ging aan de slag als zelfstandige voor een groeiende KMO en kon dit tegelijk in alle vrijheid vlot combineren met mijn coachingopleidingen.

Vandaag ben ik blij en trots. Na vier jaar hard werken, heb ik mijn eigen bedrijfje Domino Coaching op de kaart gezet. In mijn praktijk ga ik al coachend met mensen aan de slag om hun zelfverantwoordelijkheid en hun innerlijke kracht aan te wakkeren. Ik werk met veel overgave rond het topic grenzen stellen, op een verbindende manier met jezelf en anderen.

Mijn gedrevenheid en mijn verlangen naar samenhorigheid heeft er toe geleid dat ik naast Domino Coaching met twee gelijkgestemden medebezieler ben van Keycoaching. Keycoaching staat voor groei en evenwaardigheid, beide belangrijke waarden van mij